Allemaal beestjes

Hoe kleiner de beestjes hoe groter het angstzweet.
Hannie is niet bang van spinnen, maar sinds ze er een heeft gezien op een schapenfarm,
die toch wel een formaat had van een biljartbal, is ze iets terughoudender geworden. Thea is bang van alle maten spinnen en die ene spin van Hannie, maakte het er niet beter op. Geen een beest, hoe ze er ook uitzien, overleeft haar slaapkamer. Elke gil is een beest. Annet heeft minder met coocroosjes, dat klinkt beter dan dat ze eruit zien. Van die enorme prehistorische beesten met van die harde schilden, die altijd weer doorlopen, al rijdt je er met een auto overheen. Hannie vindt ze juist weer lief.
Nu hadden we deze week weer een nieuwe ervaring. Deze week zaten we op een terras, voor onze kamers buiten, in Nimbim. We werden al opgeschrikt door een enorme horzel die Hannie te grazen nam. Vervolgens hoorden we een langdurig laag gegrom. Aangezien we in het donker niets konden waarnemen, hoopten we dat het een leuke dingo was of een ander leuk uitziend beest. Het gegrom hield de hele avond aan.
Niet veel later sprongen er twee beesten het terras op waarbij we ons in de handen moesten knijpen. Was dit waar? Waren hier kikkers die zo groot waren als een klein hondje? En ze zaten heel raar, als kangaroos.
Bijna automatisch deden we onze voeten van de grond af in de hoop dat als we ons eigen lichaam zagen er niets tegenop kon springen. Daarbij wemelde het ook van de coocroosjes.
Al met al was het toch een heel aangaan, daar in het donker in Nimbim.
De dag erop ontmoeten we een vrouw met een vliegenmepper. Zij vertelde haar tactieken die ze met haar vliegenmepper gebruikte tegen coocroosjes. Iets met splitsen. Een ieder die van deze beesten afwil kan nu ook bij ons terecht.
En de eigenaar van ons verblijf beaamde dat de kikkers die we gezien hadden echt bestaan. Waar het gegrom vandaan kwam? Wordt vervolgd!