Toeristen informatie

Toen wij ons afgelopen week, voor wat er zoal te doen is in Melbourne, tot de toerist informatie wende viel het ons al op. Het leek of we in een bejaardenhuis terecht kwamen, echt oudere mensen ver boven de 70 jaar. Honey ( de Australische naam voor Hannie) die wat info wilde weten over muziek in Melbourne liep zonder nummertje te trekken direct naar een man van tegen de 80 jaar, hij was volunteer. Na wat geheen en weer over dat niet getrokken nummertje stootte Honey door met haar vraag. Hij legde zijn hand achter zijn oor in de hoop zo haar vraag beter te horen. Wij keken lijdzaam toe. Toen hij eindelijk de vraag had begrepen, vroeg hij of ze klassieke muziek bedoelde. Honey kreeg al iets vermoeids over zich heen. In deze tussentijd waren Annet en ik die wel een nummertje hadden getrokken aan de beurt. Wij kwamen bij Claire, die toch ook richting de 80 jaar liep. Wij wilde wat over farmer markten en graffiti muren weten. Ondertussen vroeg Claier voor de derde keer waar we vandaan kwamen. Ze wist echter niet hoe de printer werkte, het leek ons nm handig om wat uitgeprint mee te kunnen nemen. Gelukkig liep er een jong meisje als stagiaire rond die wel wist hoe de printer werkte. Claire liep weg en dit duurde zolang dat Annet er van uitging dat ze ons vergeten was en een ander klant was gaan helpen. Opeens was ze er toch weer, met de printjes. Honey was ook klaar met haar volunteer, hij had haar uiteindelijk door verwezen naar de plaatselijke bibliotheek(!).
Toen ik gisteren hier gearriveerd in Perth, langs de al gesloten toeristinfo liep en zag dat er de volgende ochtend een rondwandeling voor stads-orientatie was leek mij dit wel wat. Ik was om 11:00 uur precent en Heleen die toch zeker boven de 75 jaar was ging de wandeling doen. Maar eerst ging ze met een klipbord vragen waar iedereen vandaan kwam, wat ze kwamen doen en nog wat van die onderzoeksvragen -die gelijk in de vuilnisbak belanden.
Toen ze na een kwartier hier mee klaar was ging de groep aan de wandel, ze had iets kordaats maar toen ze bij de metro de kaartjesmachines ging uitleggen was ze nauwelijks te verstaan omdat ze zo zacht praatte, de eerste van de groep haakte al af. Er was een moment dat allerlei toeristen, die niet bij de groep hoorde maar gewoon een kaartje wilde kopen, allerlei vragen aan haar gingen stellen die ze ook weer uitgebreid beantwoorde. Het duurde maar, toen ik op een gegeven moment doorgekookt was met 35 gr. in de volle zon ben ik ook afgehaakt, op naar het zwembad in het hotel.