De zoektocht

We hadden ons voorgenomen om donderdag in de wijk, waar onze tante Dora gewoond zou hebben, te gaan kijken, om zo wat meer gevoel te krijgen hoe haar leven in haar buurtje toen was.
Donderdag was de dag dat Hannie 60 jaar is geworden en zij wilde dit heel graag op haar verjaardag gaan doen.
Annet had de adressen op voorhand verzamelt.
We gingen eerst naar Nunawading, waar tante Dora de laatste periode van haar leven heeft gewoond. Ook dachten we dat haar tweede man Ron hier nog zou kunnen wonen. Tante Dora was, toen we haar in 1975 voor de tweede keer in Nederland zagen, ter ere van het 25 jarig huwelijk van ons pa en ma met haar nieuwe man overgekomen.
Andrew had ons al ingelicht dat Ron niet veel ouder is dan hijzelf ?!? Andrew is net 59 geworden en tante Dora zou nu 92 jaar zijn geweest. Dit doorberekenend: Tante Dora moet in 1975 dus 52 jaar zijn geweest en Ron 29...max. Heel bijzonder zeg maar !!

We kwamen in een rustige buitenwijk en volgens de gegevens moest het het hoekhuis zijn. We wisten van het tv programma "spoorloos" hoe we dit moesten aanpakken. Er was geen voordeur, wel een hoog groot oud hek om de hele woning heen, door een gat in het hek konden we op de binnenplaats kijken. Zoals ik het inschatte woonde hier een man alleen, beetje rommelig, oude auto. We gingen het maar eens bij de buren proberen. Op dit tijdstip zijn er weinig mensen thuis, maar bij een buurvrouw hadden we geluk. Haar zei de naam Dora of Ron allemaal niets, maar aan de overkant woonde iemand al zeker 40 jaar. Die buurvrouw kwam precies aanrijden en wij dachten dat dit toeval van boven kwam...
Helaas, deze buurvrouw wist alleen dat de mensen die er nu wonen, een echtpaar, er al heel lang wonen. Ze verwees ons door naar het stemregister bij de counsil. Haha, die kennen we al van " spoorloos".
We besloten door te gaan naar de eerste woning van tante Dora in Queenstreet, we hadden al gehoord dat dit huis niet meer bestond en dat daar een kantoor was gebouwd. Dit klopte en er was helemaal niets meer te herkennen van vroeger er stonden inderdaad alleen bedrijven.
Op naar de begraafplaats van tante Dora. Deze was goed te vinden en we reden, dit is de gewoonte in Australie !!! met de auto de begraafplaats op, regelrecht naar de office. De tip van
"spoorloos" om hier het adres te vragen van Ron lukte niet, ivm privacy ging deze vlieger niet op. We kregen een plattegrondje mee en hebben het graf vrij snel gevonden. Hannie heeft er een plantje op gezet. Toch aandoenlijk om daar het graf te vinden van je tante met de namen van haar drie zonen.

Hierna was Ron aan de beurt, we hadden de naam Hotel Mitcham waar hij veel zou komen Dit hotel was geen hotel maar een soort game centrum. We hebben zeker 2 uur van hot naar her gereden voor we bij een oude man kwamen, een receptionist in een motel onderweg. Hij wist precies waar we moesten zijn en met zijn aanwijzingen, die uit twee op elkaar gelegde pennen bestond, wist hij ons uit te leggen waar dit Micham hotel lag, “There is no accomodation", bleef hij herhalen. Misschien in de hoop dat wij in zijn motel accomodation zouden nemen.
We gingen weer rijden en Ineens zagen we het liggen, het bestond echt!
Wij naar binnen, het was ruimer als gedacht, we togen direct naar de gokafdeling waar wat oudere mannen bij elkaar stonden. Niemand kende Ron maar misschien dat ze hem bij de bar kende, duidelijk een ander onderdeel van het etablissement. Dorstig als we waren bestelde we gelijk wat te drinken. De dame aan de bar ging alle " regulars" af maar niemand kende Ron. Buiten stond nog een alcoholist met een blikje, die kende Ron ook niet. Hij raadde ons aan om in Micham hotel bij the Lost and found een berichtje achter te laten. Hahaha. We bedankten hem voor de tip en besloten om het voor vandaag zo te laten en om de zoektocht in de loop van volgende week weer verder op te pakken.